€ 12,00
Visita lo Shop
[responsivevoice_button voice=”Italian Female” buttontext=”Ascolta la scheda”]
La semplicità dei racconti di Piero Righero è la caratteristica del successo dei suoi libri.
Se poi, a mettere mano sul breve romanzo dell’autore di Cantalupa, è la penna di un appassionato cultore della lingua piemontese come Carlin Porta, non può che nascerne un piccolo capolavoro di narrativa locale. Ecco dunque l’edizione in lingua piemontese de “La bruma sul Po”, il best seller ambientato nella pianura piemontese delle Terre d’Acaia.
Un vej, una barca. A-i son tute le bele còse për fé na bela e granda stòria, un-a ’d cole ch’as na van dasiante tant come l’andé meusi ma dru dël fium.
A l’é tut somà, l’ansema d’un viage dij prim achit, n’anvërtoj ëd sensassion d’un temp, ma neuve da torna tiré ’n bal ant ël dëscheurve ’d moment e ’d còse përdùe e ’d pòst dësmentià, arlongh a le rive dël Pò, che da la pian-a agrìcola e fosonanta dla Provinsa Granda as na van anver a la sità bin leugna, squasi com n’afé ch’as ciapa mai e, che an verità, a smija ch’a-i sia nen.
Ant la stòria ch’a conta Pierin, con tut lòn ch’a treuva e l’ancontr con l’ansian, ma corm ëd bon sens Pinòt, a së smon-o mach, ma ’d sempi e grand gest dël pòver potage, dël travajé, dël pësché su la corent silensiosa ma ’d vòte ’dcò fogosa dël Pò.
Le ciaciarade përgne e ij moment d’arlass as dan sotbrassëtta, ant una stagion ch’a chita, fintant che la pima a s’àussa da l’eva, lassand ant ël pì creus silensi ’l bòsch e chi ch’a-i viv.
I racconti delle Terre d’Acaia | Le conte dle Tère dj’Acaja
Ai piedi del Monviso, scendendo dalle vallate percorse nei secoli dagli eserciti, si stende la pianura resa fertile da grandi corsi d’acqua. Sono le Terre d’Acaia. Luoghi incantati e sconosciuti, ricchi di monumenti nascosti e di scorci naturali che ammaliano il viaggiatore.
Ai pé dël Rè ’d Pera, caland da le valade scarpisà ant ij temp dij temp da la gent d’arma, a së slarga la pian-a fosonanta për mérit dij bondos cors d’eva ch’a la bagno. A son le Tère dj’Acaja. Pòst anciarmant e pòch conossù, rich ëd monument bele che stërmà e ’d bej vëdde naturaj ch’anciarmo chi che ansilì a passa.
